Idę, bijąc po bruku i bitumie, obserwuję Was na tych ulicach czasem opustoszałych, czasem zatłoczonych, widzę Was.

Jesteście piękni, wspaniali w swojej naturalności, swojej naturze i swojej kulturze na naszych ulicach, na naszej wsi.

Piszę lub próbuję napisać to światłem, ci, którzy pozostają w cieniu oczu, ponieważ nie ma nic piękniejszego niż zobaczyć, jacy jesteście i pokazać wam, kim jesteście:
Smutny, radosny, szczęśliwy, czasem zły… wszystko, co może cię zdefiniować i określić piękno ludzkości, do której wszyscy należymy.

Kolory mojego spojrzenia to kolory waszych uśmiechów, waszych smutków i waszych emocji. Spojrzenie, które ci oferuję, jest spojrzeniem człowieka, który bez ciebie by nie istniał.